Mazda rozpoczęła produkcję minibusów w 1960 roku. Wraz z rosnącym popytem na minibusy, Mazda wprowadziła na rynek w roku 1972 zupełnie przeprojektowaną wersję małego użytkowego autokaru pod nową nazwą modelową – Mazda Parkway 26, gdzie 26 oznaczało dopuszczalną liczbę pasażerów. Parkway miał wiele zalet – był zbudowany w zgodzie z wysokimi standardami bezpieczeństwa, zapewniał pasażerom komfort dzięki radiu, wydajnemu ogrzewaniu, a także miękkiej podsufitce i innym udogodnieniom, które sprawiały, że chciało się nim podróżować.
W 1974 r. Mazda postanowiła wprowadzić do programu Parkway wersję z przyjaznym dla środowiska silnikiem z wirującym tłokiem, powołując do życia unikatową Mazdę Parkway Rotary 26. Niskoemisyjny silnik Wankla 13B, znany ze sportowej Mazdy RX-3, spełniał z nawiązką japońskie normy emisji spalin, zapewniając jednocześnie wyjątkowe osiągi oraz cichą i płynną pracę.
Był jednak jeden mały problem: chociaż minibus z napędem Wankla wyprzedzał swoją epokę pod względem emisji spalin, nie zachwycał swoim wysokim zużyciem paliwa. W wersjach wyposażonych w opcjonalną klimatyzację potrzebny był jeszcze jeden silnik tłokowy o pojemności 1 litra. Masa pojazdu, obciążonego dwoma 70-litrowymi zbiornikami paliwa, które były niezbędne ze względu na wysokie zużycie paliwa przez silnik z tłokiem obrotowym, wzrastała o około 400 kg, co jeszcze bardziej podnosiło zużycie paliwa.
Wysokie koszty eksploatacji doprowadziły do tego, że wyprodukowano niewiele egzemplarzy, gdyż małe firmy nie mogły sobie pozwolić na wybór autobusu Parkway z silnikiem Wankla. Do 1976 r. wyprodukowano zaledwie 44 sztuki tego modelu, co czyni go białym krukiem wśród wszystkich pojazdów napędzanych silnikami z wirującym tłokiem – i przedziwnym epizodem w historii pojazdów Mazdy. W 1982 roku do salonów sprzedaży trafiła nowa generacja Mazdy Parkway. Tym razem zrezygnowano z mało udanej wersji napędzanej silnikiem Wankla, aż do zaprzestania produkcji autobusu w 1995 roku.